Likidite Tuzağı

Para talebinin faiz oranlarına sonsuz esnek olduğu durumu belirten bir kavramdır. Faizin düşürülebileceği minimum seviye bulunmaktadır.

Likidite tuzağı İngiliz iktisatçı John Maynard Keynes tarafından ortaya atılmış bir görüştür. Keynes para talebini etkileyen faktörleri elde para tutma güdüsünü baz alan likidite tercihi teorisi ile açıklamaktadır. Keynes'e göre para talebi işlem, ihtiyat ve spekülasyon olmak üzere üç  faktörden etkilenmektedir ve bunlar arasında spekülasyon güdüsüyle para talebi faiz oranlarının bir fonksiyonudur. Para bir değer biriktirme aracıdır, spekülasyon güdüsü de piyasa beklentileri ile gelecekte kar elde etme amacıyla paranın elde tutulması anlamına gelmektedir. Keynes'e göre böyle bir durumda kişiler paralarını mevduat ve bono olarak ayırmaktadır.

Keynes faiz oranlarının düşebileceği minimum bir sınır olduğu görüşündedir. Tahvil fiyatları yüksek ise faizler düşük demektir, bu durumda kişiler faizlerin belirli bir seviyeye gerilemesinden sonra faizlerin daha fazla düşmeyeceği ve artışa geçeceği, faizlerin artmasıyla tahvil fiyatlarının gerileyeceği beklentisi ile paralarını mevduat olarak (likit) tutmaya başlamaktadır. Özetle, spekülatif para talebi faiz oranları ile ters yönlü ilerlemektedir.

Aşağıda para talebi ve faiz oranları arasındaki ilişki gösterilmiştir. Grafikten de görüleceği üzere faiz oranları belirli bir seviyeye indirilse de (para arzını artırarak) sonrasında spekülatif para talebi durmuştur. Bu sınırdan itibaren para talebinin faiz esnekliği sonsuzdur (Tam esnek).

Likidite tuzağına düşüldüğünde faiz oranları düşükken tasarruf oranı yüksektir, ve bu durumda para arzı faiz oranlarını daha fazla düşüremeyecek, para politikası işlevsiz kalacaktır.

Bu terimin İngilizce karşılığı: Liquidity Trap